Co to jest roztocze i gdzie występuje ?
Roztocze kurzu domowego – grupa saprofitycznych, mikroskopijnych (0,1–0,5 mm długości) pajęczaków z rzędu roztoczy (Acari), żyjących w kurzu domowym i żywiących się głównie złuszczonym naskórkiem ludzkim lub odzwierzęcym (pies, kot).
Idealnym
otoczeniem dla rozmnażania i skupiania roztoczy są środowiska o
dużej wilgotności i relatywnie wysokiej temperaturze w stosunku do
otoczenia.
W
środowisku domowym występują w powietrzu, zmieszane z unoszącym
się kurzem domowym. Najczęstsze ich występowanie to miejsca gdzie
mamy do czynienia z dobrymi warunkami do ich rozwoju, czyli wszędzie
tam gdzie jest dostęp do złuszczonego naskórka człowieka lub psa
i kota, dużej ciepłoty i wilgoci (np. w wyniku pocenia się).
Główne
siedliska roztoczy, poza unoszącym się kurzem domowym, to przede
wszystkim materace łóżek, kołdry, poduszki i dywany, na których
bawią się dzieci oraz pluszowe zabawki przytulanki.
Te
niewidoczne gołym okiem pajęczaki występują w ponad 30-tysiącach
gatunków. Do najczęściej występujących należą:
-
Skórożarłoczek skryty (Dermatophagoides pteronyssinus)
-
Euroglyphus maynei
-
Dermatophagoides farinae
Roztocze,
a konkretnie ich odnóża oraz odchody (szczególnie enzymy trawienne
w nich zawarte) są silnymi alergenami powodującymi reakcje
alergiczne u alergików i atopików, takie jak kaszel, duszności,
czy też swędzenie u osób uczulonych. Zmieszane z powietrzem
podczas oddychania, dostają się do dróg oddechowych i stają się
istotnym trygerem nasilenia czy też wywołania manifestacji
skórnych, np. u osób cierpiących na atopowe zapalenie skóry. Ze
względu na niekorzystne dla człowieka efekty działalności
roztocza, często nazywane są „pajęczakiem dokuczliwym”
Występowanie roztoczy:
Jest ich 10 razy więcej w łóżku niż w kurzu z podłogi. Na kocu obserwujemy 47 razy większe zagęszczenie roztoczy niż w kurzu na podłodze z okolicy drzwi i 55 razy większe niż kurz z okolicy, gdzie wytwarzane było ciepło.
Występowanie roztoczy:
Więcej
roztoczy żyje w domach drewnianych, nieogrzewanych niż murowanych z
centralnym ogrzewaniem. Ilość roztoczy nie zależy od wieku i
konstrukcji domów lecz od ich
mikroklimatu.
Mieszkania wybudowane w okolicy jezior i stawów lub w obecności
drzew zacieniających ich wnętrza, mają znacznie więcej roztoczy
niż pozostałe. Obserwowano trzykrotnie więcej roztoczy w domach
rolników niż w mieszkaniach wielkomiejskich i prawie całkowity ich
brak w oddziałach szpitalnych. Poziom roztoczy w mieszkaniu związany
jest też z porą roku.
Jest ich 10 razy więcej w łóżku niż w kurzu z podłogi. Na kocu obserwujemy 47 razy większe zagęszczenie roztoczy niż w kurzu na podłodze z okolicy drzwi i 55 razy większe niż kurz z okolicy, gdzie wytwarzane było ciepło.
Materace
łóżek zamieszkują głównie Dermatophagoides sp. (90%), podczas
gdy podłoga jest zamieszkiwana przez bardziej zróżnicowaną faunę
roztoczową. Wiąże się to najprawdopodobniej z nanoszeniem innych
gatunków pajęczaków na butach i ubraniu człowieka.
Istotny
jest materiał, z którego wyprodukowano materac. Nie stwierdzono
roztoczy w materacach z włosia końskiego i bawełny oraz tylko
niewielką ilość w materacach z pianki poliestrowej. Znaleziono
jednak roztocze na ubraniach domowników. Najwięcej alergenu było
na parterze. Niższe stężenia alergenu znaleziono na krzesłach
czyszczonych metodą suchą aniżeli mokrą.
Roztocza,
uczulają głównie swoimi odchodami, mającymi rozmiary około 20
mikrometrów
Objawy
uczulenia na roztocze mieszkaniowe
to przede wszystkim zatkany
nos,
szczególnie w godzinach rannych, zmiany
skórne
i zaostrzenie AZS, wzmożony
świąd
oraz objawy astmy oskrzelowej,
w 90% występujące w nocy. Nasilenie dolegliwości występuje
jesienią, w czasie zamykania okien i częstego przebywania w
pomieszczeniach. Objawy spotęgowane są włączeniem centralnego
ogrzewania.
Stąd
też dzieci w wieku niemowlęcym są szczególnie narażone na
warunki do wdychania silnie uczulającego antygenu, co powoduje, że
objawy uczulenia występują już u niemowlaków.
Osoby
podejrzane o uczulenie na roztocze kurzu domowego powinny mieć
wykonane testy alergiczne naskórkowe. Inną metodą diagnostyczną
jest próba prowokacyjna donosowa, dospojówkowa lub dooskrzelowa.
Badania te powinny być wykonane w specjalistycznych ośrodkach
medycznych.